Þessa dagana stendur yfir menningarhátíð Vox feminae í Norrænahúsinu. Í Morgunblaðinu í dag má finna eftirfarandi frétt skrifaða af Bergþóru Jónsdóttur blaðamanni.
Kvennakórinn Vox feminae fagnar afmæli sínu með átta daga menningarhátíð. Sýning á ljósmyndum af öllum konunum í kórnum opnuð í Norræna húsinu.
KÓRINN á fimmtán ára afmæli og ég er búin að láta taka bombumyndir af hverri einustu konu í kórnum. Við erum búnar að hengja risastór portrett af konunum á sýningu í Norræna húsinu. Myndirnar eru eftir Sigríði Soffíu Gunnarsdóttur. Samfara því ætlum við að fagna í rúma viku með söng og leik, ásamt vinum okkar í listinni.
Margrét Pálmadóttir talar og kórinn er kvennakórinn Vox feminae. Í vor kemur svo út bókin da capo, með ljósmyndunum og ágripi af sögu kórsins.
Ekki tími til að gefast upp
Bókin hefur verið nokkurn tíma í undirbúningi og myndatökur fyrir hana hafa staðið í ár. Hugmyndin að hátíðinni, sem hefst á sunnudaginn, kviknaði hins vegar ekki fyrr en um jólin að sögn Margrétar. Í desember fannst mér orðið þungt yfir konunum í kórnum og margar þeirra hafa misst vinnuna. Við fórum í söngferð til Berlínar, og aðeins önnur hver kona gat komið með. Þess vegna datt mér í hug að efna til hátíðar, sem yrði innri hátíð kórsins þar sem við gleðjumst með góðum vinum. Þetta er ekki tími til að gefast upp.
Sýningin var opnuð í gær kl. 16 í kjallara Norræna hússins, við söng kvennanna og leik gesta og leynigesta, en í dag hefst vikulöng dagskrá á sama stað með stuttum tónleikum, þar sem kórinn og gestir hans koma fram. Hátíðinni lýkur á sunnudaginn.
Það gefa allir vinnu sína og með þessu erum við fyrst og fremst að segja: Konur, við stöndum með ykkur. Það finnst mér fallegt. Ég veit ekki hvernig þetta gerðist á svona stuttum tíma, en allt hefur gengið upp.
Einstaklingurinn skiptir máli
Margrét segir að konurnar hafi hver um sig séð um að ramma sína mynd inn á þann hátt sem þær vildu. Sumir hafi þó spurt hvers vegna hún hafi viljað láta mynda einstaklingana, en ekki kórinn í heild sinni. Það halda svo margir að í kór skipti einstaklingurinn ekki máli. En hann skiptir öllu máli. Hann ber uppi nafn kórsins og öll þau verk sem samin eru fyrir okkur.
Eftir hundrað ár
Vox feminae er skipulagður vel fram í tímann og í vor heldur kórinn tónleika með madrigölum og ástarljóðum ásamt Snorra Erni Snorrasyni gítarleikara og stefnir að þátttöku á Myrkum músíkdögum að ári. Við eigum orðið mikið af skemmtilegum verkum fyrir kvennakór og það skemmtilegasta og merkilegasta sem við gerum er að láta útsetja og semja fyrir okkur.
Margrét kveðst spyrja sig hvað sé fallegt við kórstarfið og segir það ekki bara samfélagslega þáttinn. Eftir hundrað ár verður sennilega til stabbli af kórverkum fyrir kvennakór í Tónverkamiðstöðinni, sem var ekki til þegar við byrjuðum. Og það eru þúsundir kerlinga út um allt land að syngja í kórum. Gígjan er samfélag allra íslenskra kvennakóra og við köllum það eftir fyrsta íslenska kvennakórnum. Það gæti einhver skrifað doktorsritgerð um sögu kvennakóranna í landinu. En nú er tækifærið, þessa átta daga sem hátíðin okkar stendur, til að skyggnast inn í líf kvennakórs.
Heimild: Morgunblaðið 26. janúar 2009
Dagskrá menningarhátíðar Vox feminae.